The long road

Daar zijn we weer, levend en wel! We hebben de Sea to Sky Highway weer overleefd. Ondanks dat Monique om de haverklap roept ‘oh kijk zo mooi’ en ‘oh kijk daar eens’ vergeet ik natuurlijk niet dat ik achter het stuur zit. Dus als Monique weer eens wat uitroept, blijf ik stoïcijns naar de weg voor me kijken!

Om 7 uur vanmorgen sprong ik mijn bed uit, Monique volgde iets later en iets minder enthousiast. Maar om kwart voor 8 zaten we in de auto en gingen na een tankbeurt op weg naar Prince George. We wisten dat het een lange zit zou worden, want de tripplanner had aangegeven dat we van 8 tot 8 onderweg zouden zijn.

Bij Whistler zijn we gestopt om iets te eten en dat wilden we doen op een mooi plekje, genaamd Lost Lake, waar we in 2002 compleet van ‘in awe’ waren. Na zo’n 3 kwartier gelopen te hebben, moesten we bekennen dat Lost Lake lost was, want we konden het niet meer terug vinden! Maar we hadden wel ons ochtend loopje gehad. Aan de rand van de trail toch maar het eten tevoorschijn gehaald, snel wat gegeten en we gingen weer op weg!

Via Lillooet, Cache Creek voor de broodnodige pitstop richting toilet, lunch bij Six Mile Lake, ondertussen keihard meelallend met de cd speler, 100 Mile House, Williams Lake, kwamen we eindelijk rond 6 uur aan in Quesnel. Hier zijn we gestopt, want we hadden geen puf meer om nog zo’n 200 kilometer door te rijden naar Prince George, ons eigenlijke doel van vandaag. Helaas dus niet veel foto’s van vandaag.

Quesnel is… hoe zal ik het eens vriendelijk zeggen… geen ruk aan! We zijn dus blij dat we hier laat aangekomen zijn en morgen weer op tijd vertrekken! Haha! Voor de 2e achtereenvolgende dag zijn we maar gaan eten bij Boston Pizza. Er zijn nl. niet zo heel veel restaurants hier, behalve dan de MacD en overige fastfoodrestaurants, maar ja, daar houden we niet van!
Inmiddels zijn we geinstalleerd in onze hotelkamer waar we voor de 1e keer geen internet hebben! BOEEEEE! Maar eigenlijk konden we ook niet anders verwachten van dit enigszins shabby hotel...