zondag 21 september 2008

Een mooi weerzien

Vanmorgen waren we laat, want we hebben er helemaal niet bij stilgestaan dat het weekend is en alle hotels/cabins waar wij wilden overnachten vol zitten... We moesten bij het opstaan dus meteen het internet op om eens rond te kijken, wat er nog meer is in deze omgeving. En da's veel... heel veel... maar allemaal stervensduur!

We hebben dus besloten om vandaag nog maar in Hinton te overnachten en morgen iets te zoeken aan de andere kant van het park. Komt voor ons ook iets beter uit. Wees gerust, hoor. We zullen niet in de auto hoeven te overnachten, alhoewel dat best zal kunnen!

We gingen dus laat op weg, maar toen we bij het park kwamen en daar allervriendelijkst ontvangen werden (kwam natuurlijk door de nationale parkenpas, waar ik vrolijk mee zwaaide), was het een mooi weerzien. Want dit park staat bovenaan bij mijn favoriete parken. Het is zo ontzettend mooi, ik kan het niet beschrijven...

Onze eerste stop was het plaatsje Jasper. Dit plaatsje ligt vrijwel in het midden van het park en is eigenlijk ook de plaats waar alle hotels gelegen zijn. Net als in 2002 was onze indruk dat het te druk, te veel mensen en teveel auto's waren. Dus nadat we een bezoekje hadden gebracht aan het visitor center voor een kaart van het park, zijn we snel in de auto gestapt. Ons eerste doel was Maligne Lake. Dit gigantische meer ligt in het noordelijke gedeelte van het park en is vooral bekend door Spirit Island. Een klein eilandje waar je alleen per boot kan komen. Omdat we het boottochtje in 2002 al te duur en te kort vonden, zijn we nu niet eens gaan kijken! Maar we zijn wel een stuk langs het meer gaan lopen, waar Monique naar hartelust weer een paar mooie plaatjes kon schieten.

Nadat we na een uurtje weer bij de auto kwamen, zijn we eerst een hapje gaan eten op een rustig plekje langs de Maligne river. Toen we bijna klaar waren, kwamen er 3 campers aanrijden, die achter elkaar parkeerden en uitstapten. Loopt in Amerika en Canada iedereen naar de picknickplaatsen, deze mensen deden dat niet. Ze stapten uit, namen een stoel en tafel mee, zetten die pontificaal voor de camper en gingen zitten. Monique en ik hadden direct dezelfde gedachte: Nederlanders! Het kon niet missen! Bakenen direct hun territorium af! Haha!

Na Maligne Lake en de lunch zijn we verder teruggereden. Vergis je niet, dit was een afstand van ongeveer 45 kilometer waar je niet harder mag rijden dan 60. Tel daarbij de mooie uitzichten op en je bent wel even onderweg.

Op de heenweg hadden we al een aantal mensen bij Sinking Lake zien rondwandelen. Sinking Lake is, in mijn eigen vertaling, een soort van natuurlijke afvoer van andere meren. In dit geval van Medicine Lake. Natuurlijk konden wij het niet laten om ook even af te dalen naar Sinking Lake! En dat was best raar, want er is heel stug en dik gras, maar ook heel drassige grond.

Nadat we hier een tijdje hadden gelopen, zijn we weer verder gegaan naar Maligne Canyon. Maligne Canyon is zo diep, dat je bijna het water niet ziet! Je kunt helemaal naar beneden lopen, wat Monique wel gedaan heeft, maar ik niet. Ik vond het zonnetje lekkerder met een temperatuur van ongeveer 25 graden! Maar het is er wel onvoorstelbaar mooi!

Op de terugweg naar Hinton kwamen we nog een stuk of wat grazende berggeiten (of soort van) tegen langs de kant van de weg die op de foto gezet moesten worden. Zo gezegd, zo gedaan en vervolgens zijn we op ons gemak terug gereden naar het hotel.

1 opmerking:

Anoniem zei

Mooi mooi MOOOOOOOOIIIIIII

Monique