donderdag 25 september 2008

Hike naar Joffre Lake?!

Ongelooflijk! Vanmorgen bij het opstaan was er weer zware bewolking, mist en regen. Balen dus, maar we laten ons natuurlijk niet zo maar kennen, want we gingen gewoon naar Joffre Lake. We wilden beweging en die zouden we krijgen!
Eerst maar uitchecken, de auto was door valet parking al voor de deur gezet, de nodige koffie halen en iets te eten halen en op naar Joffre Lake.

Na ongeveer een uurtje kwamen we daar aan. Schoenen gewisseld, jas aan, muts op, handschoenen aan en op weg gingen we. Het ging best lekker, vonden we, zo af en toe door de modder, terwijl het af en toe regende, maar we hielden de moed er goed in. Wat is nou 3,5 kilometer?! Een kippe end, vonden wij.

Na ongeveer een anderhalf uur door het bos kwamen we op een gedeelte waar we niet meer aan hiken waren, maar meer aan het rotsklimmen! Hmm... dat stond niet op het bord vermeld... Maar wij kunnen dit best, dus gingen we gestaag door. Totdat... ik met mijn linkervoet op een steen sta, met mijn rechtervoet ergens anders en leunde op een rotsblok met mijn rechterhand. Mijn linkervoet gleed weg, mijn hand ook... maar helaas mijn duim niet! Die bleef waar ie was, tegen de rots geplakt, alleen in een ietwat vreemde stand! Tranen van de pijn stroomden over mijn gezicht, waardoor Monique meteen in de gaten had dat het serieus mis was... Op dat moment besloten we terug te gaan, want mijn hand moest dringend in het ijs. Nog wel even met mijn hand in een modderige, koude plas gehangen en langzaamaan en heel voorzichtig gingen we weer terug, totdat... ik de schrik van mijn leven kreeg, omdat Monique onderuit ging! Gelukkig viel zij grotendeels op haar rugzak, dus verder geen schade, behalve wat gevoelige vingertoppen.

Onderweg kwamen we een paar andere hikers tegen, die heel netjes door Monique gewaarschuwd werden. Ook vertelde zij aan hen waarom wij teruggingen, waarop mij heel vriendelijk werd verteld waar het ziekenhuis lag in Whistler en dat ze daar kundige artsen hebben. Zij hadden zelf nl. ook al medische hulp nodig gehad! Zover zag ik het niet komen, tenslotte was mijn duim niet gebroken...

Een stukje verder wil ik met mijn rechterhand op een rotsblok steunen en waarempel... daar ging mijn duim weer en %$#%$%*&%$ ik het uit van de pijn! Weer tranen, die ik met geen mogelijkheid kon stoppen, maar weer even gaan zitten en bijkomen om vervolgens weer verder te gaan. Tja, we moeten toch terug naar de auto.

Al snel hierna kwamen we weer terug in het bos en hier begon het zo goed als normale trail weer. Gelukkig maar, want inmiddels regende het weer gestaag, waardoor alles nog gladder werd. Nu hadden we alleen nog last van de modder. Onderweg heeft Monique nog wat foto's gemaakt van zwammen en rode paddestoelen en nog wat van Lower Joffre Lake, ben ik direct naar de auto gelopen, mijn hike schoenen heb ik een rotschop gegeven en vervolgens mijn hand in het ijs gezet. Nog even gedacht of het niet verstandiger was om toch naar het ziekenhuis te gaan, maar het leek alsof mijn duim alleen goed verrekt was, iets dikker dan normaal, maar ik kon mijn duim wel bewegen. Gebroken was ie gelukkig nog steeds niet. Toch was het wel vervelend dat het mijn rechterhand is, want mijn autogordel zit rechts, het contact zit rechts en de automaat zit rechts. En er is één ding dat ik niet kon en nog steeds niet kan en dat was kracht zetten... De rest van de dag was Monique de co-piloot die zich met verve van haar taak kweet!

Toen we weer in Whistler kwamen en uit de auto stapten, bleek dat we erg stijf waren! Het koude, regenachtige weer was in de botten gekropen! Maar na een lekkere lunch en een kop cappucino van de Starbucks, ging het weer een stuk beter met ons.
Na nog wat winkels in en uit te zijn gelopen, zijn we op weg gegaan naar Squamish. Hier wilden we overnachten, zodat we morgen bijtijds in Vancouver zijn.

3 opmerkingen:

Hes zei

Terwijl ik de foto's van Monique net zat te bekijken, dacht ik bij mezelf: als ik hier zou moeten lopen zou ik zonder twijfel onderuit gaan, dat ze dat aandurven zeg!!! Wel voorzichtig doen he, allebei!!!!!

Anoniem zei

Zo, eindelijk weer bijgelezen! En prompt geen happy end. Controleer of je duim niet dik wordt en of je alle bewegingen nog kan maken. Een afgescheurde pees groeit niet vanzelf aan en moet snel geopereerd worden. (been there, done that...) Verder wens ik jullie net zulk mooi weer als wij hier hebben. :-) En dat is niet eens cynisch.

JP

Anoniem zei

Hehe, eindelijk hoef ik eens niet te reageren.

Monique