zaterdag 20 september 2008

Sirenes en schrik...

Vanmorgen hebben we uitgeslapen, wat zoveel betekent als dat we pas laat op weg gingen. De bedoeling was de omgeving van Edmonton en als het even kon Slave Lake bereiken, maar inmiddels zijn we aangekomen in Hinton, een kleine 1oo kilometer van Jasper... Volledig uit de route, want Edmonton ligt de andere kant op. Hoe dit zo gekomen is? Nou, dat zal ik je vertellen.

Na ons vertrek hebben we weer de gebruikelijke koffie gehaald met voor Monique (eindelijk) een kaneeldonut en voor mij een broodje met ham en kaas. Doordat we ons ontbijt gehaald hebben, hoefden we niet bij 6 graden buiten te ontbijten. Wel hadden we een bakkie leut voor onderweg meegenomen, in onze gekoesterde thermosfles.
Hierna nog even het bord die het begin van de Alaska Highway markeert gefotografeerd. We hebben afgesproken dat we deze highway ooit een keer zullen rijden van Mile O tot aan Fairbanks...

We waren lekker op weg, reden op de cruisecontrol met een gangetje van 100 kilometer per uur de provincie Alberta binnen. Ik dacht nog, ik heb geen haast, dus hield ik mij netjes aan de snelheid. Eigenlijk baalden we dat we zo laat vertrokken waren, want we hadden even geen rekening gehouden met het uur tijdsverschil in Alberta met British Columbia. Toen we de grens over gingen, was het dus inene een uur later.

Plots komt ons een witte sedan tegemoet, die plots langzaam gaat rijden... En eigenlijk dacht ik op dat moment helemaal niets, totdat... alle zwaailichten aangingen, de witte auto omdraaide en een politiewagen bleek te zijn! Ik vroeg nog aan Monique "is die voor mij?!" waarop Monique nog zei "nee joh, tuurlijk niet" tot de politieauto achter ons bleef rijden en wij uitriepen: "Ogodogodogod! Tja, toen ben ik maar gestopt en waarempel de politieagent stopte ook!

Het vervolg is net als in de film en al die series op tv, geloof me, want...
Wij bleven natuurlijk kalm en relaxed als altijd, met lichtelijk trillende handen, en wachtten netjes tot de agent de nummerplaat van de auto had nagetrokken. Toen ie eindelijk naar ons toekwam, stelde hij de vraag of ik wist waarom ik was aangehouden. In al mijn onschuld zei ik dat ik dat niet wist, waarop hij tot mijn stomme verbazing zei dat ik 138 kilometer reed op een weg waar je maximaal 100 mag rijden! Nou, geloof me, mijn mond viel open van verbazing en ik kon nog net uitbrengen dat ik 100 reed op de cruise control!!! Maar hij had mijn snelheid gemeten en ik was de enige auto die hem tegemoet kwam, was het antwoord. Wetende dat ik vooral niet in discussie moest gaan, heb ik wijselijk mijn mond gehouden, terwijl mijn verstand alleen maar riep "JE LIEGT! JE LIEGT! ASSHOLE!!!".

Vervolgens vroeg hij om mijn rijbewijs, die natuurlijk in mijn tas zat die op de achterbank lag. Geen probleem, hoor. Zodat mij vooral niets zou overkomen, ging hij netjes in het midden van de highway staan, zodat ik mijn spullen kon pakken, terwijl hij aan me vroeg waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging... Mijn rijbewijs en paspoort had ik snel gevonden, de autopapieren waren tijdelijk zoek... Of het hem nou te lang duurde of dat hij, zoals wel gezegd wordt, niets kon met het Nederlands rijbewijs, ondanks het mooie nieuwe plastic kaartje, zal ons een raadsel blijven. Want terwijl ik nog op zoek was naar de autopapieren, zei hij "okee, ik zal je dit keer door laten rijden met een waarschuwing, maar let op je snelheid!". Mijn antwoord: "yes sir, absolutely sir!"

Met nog trillende handjes en gepikeerd omdat we ten onrechte werden aangehouden, zijn we met een slakkegang van 80 doorgereden, omdat hij achter ons aanreed. Toen hij een nieuw slachtoffer gespot had, ging hij ons, met diezelfde zwaailichten aan, met een noodgang voorbij!

Wat waren we blij toen we eindelijk in Grande Prairie kwamen en op een parkeerterrein een bakkie troost konden nemen! Dat hadden we wel verdiend, vonden wij... En onder het mom van "ach, je moet alles een keer meegemaakt hebben", zijn we ons gaan buigen over het programma van de komende dagen.
In de afgelopen 2 weken hebben we aardig wat kilometers gemaakt. De route van A naar B, zeg maar de overnachtingsplaatsen, waren redelijk te doen. Maar wil je ook nog wat zien of een Provinciaal park bezoeken en een paar trails doen, dan moesten we vaak nog 30, 50 tot 100 en soms nog meer kilometers van de weg af en helaas is dat teveel gebleken. We vertrekken morgen naar Jasper, omdat we er absoluut geen race van willen maken. Dat verdienen deze provincies echt niet. We gaan genieten in Jasper en omgeving en we gaan doen wat we leuk vinden: trails lopen. De bedoeling is dat we 3 nachten in Jasper blijven.

Hierna gaan we langzaamaan richting Vancouver. Welke plannen we nog hebben voor onderweg? Wie het weet, mag het zeggen...

2 opmerkingen:

Hes zei

Oooooh San en Monique: America's Most Wanted!!!!!! :-D

Anoniem zei

:-))))))

Zie dit helemaal voor me!!! Weet je nog het verhaal over JP die keerde (per ongeluk) waar het niet mocht ... :-))))

Monique